Kardynał John Henry Newman (1801-1890) dzięki oryginalnej myśli filozoficznej
zyskał sobie przydomek Oxfordzkiego Platona. Choć trzeba przyznać, że stanowisko, jakie
zajął ten wybitny konwertyta, nie należało w jego czasach do zbyt popularnych. Większość
filozofów XIX wieku poszła za Comte’em, Millem, Marksem. To oni mieli decydujący głos,
wytyczający charakter i kierunki poszukiwań filozoficznych. John Henry Newman miał być
natomiast przedstawicielem tej mniejszości, która stanęła na przeciwległym krańcu,
dowartościowując prawdy nie tylko obiektywne, ale też i osobiste, nie tylko rozum, ale i
uczucie, nie tylko wiedzę, ale i wiarę. Newman z pozytywizmem miał tylko jedną cechę
wspólną, mianowicie niewiarę w metafizykę. Poza tym wszystko ich dzieliło, przede
wszystkim przedmiot badań: dla Kardynała była nim nie przyroda, ale człowiek i Bóg. „Ja i
mój Stwórca” – to był cały jego świat.
KS. PIOTR KARPIŃSKI
http://iklasyk.eu/wp-content/uploads/2015/03/Newmana-dow%C3%B3d-na-istnienie-Boga.pdf
